Als iets kapot of beschadigd was, riepen mijn kinderen toen ze jong waren altijd: nieuwe kopen.
Ikzelf ben van de generatie, dat ik eerst ga kijken of het betreffende object nog te repareren is.
Dat lukt in een groot aantal gevallen nog. Ook met een beschadiging kan iets nog goed functioneren.
Sterker nog: elke kerst komt bij ons iets van zolder wat tweedehands en beschadigd is, maar voor ons nog zó belangrijk.
Onze kerststal
Onze kerststal wordt sinds 2011 vol trots bij ons geïnstalleerd.
We moeten wel steeds voorzichtiger zijn, want de beeldjes beginnen nu toch echt de sporen van de tand des tijds te vertonen.
Tot nu toe niets bijzonders zou je zeggen.
Ware het niet, dat deze kerststal al een hele historie heeft meegemaakt.
Het is namelijk een grofvuil exemplaar.
In de jaren 50 werd de stal met rieten dakje duidelijk door een doe-het-zelver met kleine boomstammetjes in elkaar is gezet.
De eigenaar had er aan het begin van de 60’er jaren blijkbaar ineens genoeg van.
De stal inclusief een doos met fantastisch gekleurde gipsen beeldjes, werd zomaar langs de kant van de weg bij het grof vuil gezet.
Er was wel iets bijzonders mee: alle hoofdjes en koppen van de beeldjes waren eraf.
De kerstgroep was totaal onthoofd dus.
Je vraagt je af waar die stal ooit stond en wat ermee gebeurd was.
Een nieuw leven
De stiefvader van mijn man vond de stal daar en besloot deze een tweede leven te gunnen.
Hij hield wel van een lolletje en besloot de kerstgroep weer te herstellen.
Wellicht met een slokje teveel op (wie zal het nu nog zeggen) lijmde hij de koppen op de beeldjes.
Oma die op visite kwam zag het hele tafereel.
Ze ontstak in woede toen ze zag dat Maria de kop van een schaap had.
Op Jozef zat de kop van een ezel.
Zo waren alle koppen verwisseld.
Dit was ware heiligschennis!
Uiteindelijk werd alles weer in ere hersteld en heeft de stal jarenlang met kerst in de flat van mijn schoonmoeder gestaan.
Totdat zij verhuisde en de stal in haar kleinere huisje toch echt een sta in de weg werd.
Met kerst kwam ie al niet meer tevoorschijn.
Ze vroeg of wij hem wilden hebben.
Dat vonden wij super en sindsdien wordt deze stal door mijn man zelf elk jaar met liefde opgezet.
Het is een leuke en belangrijke herinnering aan zijn overigens niet zo’n toffe jeugd.
Ik schreef er al eens over in de blog Hoe Barcelona ons tweede thuis werd.
De moraal van dit verhaal: koester je herinneringen, ook al is datgene wat je doet herinneren oud en beschadigd.
Heb jij ook iets ouds in huis staan, wat je ondanks dat het beschadigd of kapot is en toch niet weg kunt doen vanwege mooie herinneringen?
Geef een antwoord